Προλεγόμενα

Η ολοκλήρωση της σχολιασμένης μετάφρασης του Χειρόγραφου Francken στην ελληνική γλώσσα πραγματώνεται με το δεύτερο μέρος πoυ εμπεριέχει τους βαθμούς από τον 15ον έως και τον 25ον και τελευταίο βαθμό του Τύπου του Βασιλικού Μυστικού. Η επιλογή του χαρακτηρισμού των βαθμών ως ιπποτικών σκοπό έχει να διαχωρίσει αυτούς από την πρώτη ομάδα βαθμών του Τύπου που χαρακτηρίζονται ως βαθμοί της τελειοποιήσεως. Άλλωστε, οι βαθμοί από τον 15ον έως και τον 25ον δεν εμφανίζουν ενιαία μυητική υφολογία, ούτε βασίζονται σε μία συγκεκριμένη παράδοση ή έναν συγκεκριμένο μυητικά μύθο. Σ' αυτούς περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων η Ροδοσταυρική δοξασία, η Νωαχιτική παράδοση, η αλχημιστική, θεουργική παράδοση του Ιππότη του Ηλίου, η Ναϊτική πνευματική κληρονομιά, καθώς και η ne plus ultra παράδοση των Πριγκίπων του Βασιλικού Μυστικού με τη Κατασκήνωση και τον συμβολισμό της που ολοκληρώνει τον Τύπο.

Να σημειώσουμε ότι οι βαθμοί, όπως εμφανίζονται στο Χειρόγραφο ομοιάζουν πολύ με την ιεραρχική δομή των ανώτερων βαθμών που λειτουργούσαν στο Παρίσι, στο Μπορντώ και εν γένει στην ηπειρωτική Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του 1750, αλλά και στις αρχές της επόμενης. Αυτήν τη δομή χρησιμοποίησε ο Ετιέν Μορέν στις Δυτικές Ινδίες λίγα χρόνια αργότερα και έθεσε τες βάσεις του Τύπου του Βασιλικού Μυστικού. Η συμβολή του, όπως και η συμβολή αργότερα του Χένρι Φράνκεν, δεν μπορεί να παραγνωριστεί, όμως η ιστορία ίσως ακόμα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, η δε μελέτη των νέων στοιχείων μπορεί να αναδείξει πτυχές τις οποίες ακόμα δεν έχουμε επαρκώς αξιολογήσει. Ο Μορέν ήταν ένας εξαιρετικός συλλέκτης τυπικών, τη δομή των οποίων γνώριζε από την εποχή της δημιουργίας του Τύπου των Τέλειων Εκλεκτών (Elus Ρarfaits) στο Μπορντώ. Εκεί συγκεντρώθηκαν. ενδεχομένως, οι κατά την άποψη του Μορέν αυθεντικότεροι ανώτεροι βαθμοί οι οποίοι, εν συνεχεία, δοκιμάστηκαν στην πράξη, με συνέπεια είκοσι χρόνια αργότερα να αποτελέσουν τη βάση του Τύπου. Αυτά τα τυπικά χρησιμοποίησε ο Φράνκεν για τη σύνταξη των χειρόγραφων του.

Το ότι το Χειρόγραφο του Αγίου Δομίνικου (περίπου 1764) αποτέλεσε το θεωρητικό εφαλτήριο για τον Μορέν είναι πλέον ένα αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός το οποίο μας βοηθά στην κατανόηση της προέλευσης των τυπικών του παρόντος τόμου. Η μετάφρασή του στην ελληνική γλώσσα, όπως και άλλων αρχέτυπων τεκτονικών κειμένων, θα βοηθήσει πολύ στη συγκριτική μελέτη των απαρχών του Σκωτισμού και, προς τούτοις, ευχόμαστε να ακολουθήσει την παρούσα μελέτη.

Λ .Κ.Λ.
Αθήνα, 9 Οκτωβρίου 2020